“Ο σύζυγός μου πέθανε νέος, δεν ήταν καν 45 ετών. Από τότε, προσπάθησα αρκετές φορές να έρθω σε επαφή με κάποιον, αλλά αυτές οι σχέσεις δεν κράτησαν πολύ. Το πρώτο πρόβλημα ήταν ότι είχα τρία παιδιά. Όταν μεγάλωσαν και μετακόμισαν από το σπίτι, ήμουν ήδη πενηντάρα, οπότε έγινα αόρατη στα μάτια πολλών ανδρών… Ήθελα πραγματικά να έχω κάποιον να μοιραστώ τη ζωή μου, αλλά μετά από δέκα χρόνια μοναξιάς, είχα ήδη χάσει την ελπίδα για αγάπη. Και τότε, λίγο μετά τα εβδομηκοστά μου γενέθλια, εμφανίστηκε ο Αδάμ. Η πρώτη μας συνάντηση δεν ήταν καθόλου ελπιδοφόρα, στην πραγματικότητα ήταν πραγματικά αμήχανη, αλλά η μοίρα μπορεί να είναι απατηλή. Είμαστε μαζί εδώ και δύο χρόνια και ελπίζω ακράδαντα ότι θα είμαστε μαζί για το υπόλοιπο της ζωής μας…».
Είμαι συνταξιούχος, αλλά δεν εγκαταλείπω την απόλαυση
Η πρώτη μου συνάντηση με τον Άνταμ έγινε κάτω από πραγματικά αντίξοες συνθήκες. Αλλά ίσως γι’ αυτό τον θυμόμαστε και οι δύο τόσο καλά; Ήταν ακριβώς μια μέρα μετά τα γενέθλιά μου. Ναι, ακόμη και τα εβδομηκοστά γενέθλια μπορούν να γιορταστούν με πληθωρικό τρόπο!
Πέρυσι μου ήρθε η ιδέα να διοργανώσω ένα πάρτι για πάνω από σαράντα άτομα. Ανακάλυψα ότι δεν αισθάνομαι καθόλου την ηλικία μου, και υποθέτω ότι δεν υπάρχει κανένα διάταγμα από ψηλά που να λέει ότι ένας ηλικιωμένος δεν μπορεί να διασκεδάσει, σωστά;
Όπως αποφάσισα, έτσι και έκανα. Κάλεσα όλη την οικογένειά μου και πολλούς φίλους, παρήγγειλα catering από το αγαπημένο μου εστιατόριο και μια τεράστια τούρτα… Ήταν υπέροχα! Ωστόσο, δεν είχα ιδέα ότι αυτή η βραδιά θα είχε τέτοιες επιπτώσεις στη ζωή μου.
Γνώρισα τον Adam κάτω από δραματικές συνθήκες
Την επομένη του πάρτι, έπρεπε να πληρώσω τον λογαριασμό στο εστιατόριο που μου παρείχε το μενού των γενεθλίων μου. Με αυτόν τον τρόπο, βρήκα αρκετά πιάτα που είχα αφήσει στο σπίτι. Ο καιρός ήταν εφιαλτικός: έβρεχε και παρά τους δυνατούς ανέμους, η τρανταχτή βροχή δεν λυπήθηκε κανέναν. Ούτε η ομπρέλα ούτε η κουκούλα ήταν χρήσιμα.
Προσπάθησα να ξεφύγω από το αυτοκίνητο προς την πανεπιστημιούπολη όσο το δυνατόν γρηγορότερα, χωρίς καν να κοιτάξω μπροστά μου, και τότε… συνέβη! Έπεσα πάνω σε κάποιον στην πόρτα.
Τι κάνεις; Το κέικ μου!
Πάγωσα. Έπεσα πάνω σε έναν ψηλό άντρα και τον χτύπησα με αυτές τις άτυχες πλάκες. Άνοιξε τα χέρια του σε μια αυτόματη κίνηση άμυνας. Το κουτί με το κέικ που κουβαλούσε κατέρρευσε αμέσως ακριβώς μέσα στη λακκούβα μπροστά στην είσοδο του εστιατορίου.
Του ζήτησα συγγνώμη περίπου δέκα φορές και ήθελα μάλιστα να του προσφέρω αποζημίωση, αλλά ο τύπος ήταν τόσο ταραγμένος που απλώς κούνησε το χέρι του θυμωμένα και απομακρύνθηκε γρήγορα. Ένιωσα τρομερά ηλίθια. Και ένιωσα ακόμα χειρότερα όταν οι κυρίες στο εστιατόριο μου εξήγησαν ότι η τούρτα για τα 95α γενέθλια της μητέρας του άντρα είχε πέσει σε μια λακκούβα
Αποφάσισα να του τηλεφωνήσω. Δεν το μετάνιωσα ποτέ!
Τις ημέρες που ακολούθησαν, δεν μπορούσα να σταματήσω να τον σκέφτομαι. Τελικά, πήγα στο εστιατόριο και ζήτησα από τον διευθυντή τον αριθμό του άνδρα που είχα συναντήσει. Όταν του τηλεφώνησα, ήταν πολύ έκπληκτος και μετά από λίγο άρχισε να μου ζητάει ο ίδιος συγγνώμη για την αντίδρασή του στο ατυχές περιστατικό. Ξεκινήσαμε έναν διαγωνισμό για το ποιος είχε συμπεριφερθεί χειρότερα, και κάπως έτσι καταλήξαμε να έχουμε τελικά καφέ…..
Και μετά; Και μετά πέρασε γρήγορα γιατί καταλήξαμε να έχουμε μια υπέροχη συζήτηση και κάθε ώρα που περνούσαμε μαζί ήταν αμέσως πιο όμορφη. Γίναμε αμέσως ζευγάρι – στην ηλικία μας, δεν υπάρχει πραγματικά τίποτα που να περιμένουμε πια! Έχουν περάσει πλέον δύο χρόνια από τότε που συνέβη το περιστατικό με την τούρτα, και ευχαριστώ τη μοίρα που έβρεχε τόσο πολύ τότε.
