Πρόσφατα προσκλήθηκα σε ένα πάρτι γενεθλίων και αποφάσισα να αγοράσω ένα μπουκέτο για τη φίλη μου εκτός από το κύριο δώρο. Έβγαινα από το κατάστημα όταν είδα ένα μικρό αγόρι που με κοίταξε με λυπημένα μάτια, μετά το μπουκέτο και μετά είπε: «Λέλε, μπορείς να μου πουλήσεις το μπουκέτο για να το δώσω στη μαμά μου, θα σου δώσω χρήματα, μη νομίζεις ότι είμαι ζητιάνος», είπε το αγόρι.
Κοίταξα το αγόρι και η καρδιά μου έσφιξε, το ρώτησα πού είναι οι γονείς του και μου είπε ότι έχει μόνο τη μητέρα του και ότι είναι στο νοσοκομείο. Επέστρεψα το μπουκέτο χωρίς να το σκεφτώ, ευχήθηκα στη μητέρα του περαστικά, ήθελε να μου δώσει τις δεκάρες που κρατούσε τόσο σφιχτά στο χέρι του, αλλά αρνήθηκα, λέγοντάς του να αγοράσει κάτι για τη μητέρα του.
Εκείνο το μπουκέτο δεν σήμαινε τίποτα για μένα, αλλά για αυτό το παιδί ήταν μια ελπίδα που θα βοηθούσε τη μητέρα του να σταθεί ξανά στα πόδια της. Οι περαστικοί γελούσαν μαζί μου, με έβριζαν, έλεγαν ότι εξαιτίας ανθρώπων σαν εμένα, τα παιδιά του δρόμου γίνονται θρασύτατα και ζητούν χρήματα, αλλά εγώ δεν τα λυπήθηκα.
Μια μέρα πήγαινα στη δουλειά και δύο γυναίκες μιλούσαν και κατάλαβα από τη συζήτησή τους. Ανακάλυψα ότι ήταν η μητέρα εκείνου του αγοριού, είχε ήδη αναρρώσει και στη συζήτηση είπε ότι αν υπήρχαν περισσότερες γυναίκες σαν κι αυτήν ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.
Αυτά τα λόγια με έκαναν να νιώσω ζεστασιά και συνειδητοποίησα ότι τα θαύματα πραγματικά συμβαίνουν αν πιστεύεις σε αυτά. Το αγόρι πίστεψε ότι η ανθοδέσμη θα έσωζε τη μητέρα του και της την έδωσε με πίστη στην καρδιά του, και η μητέρα πίστεψε στον στοργικό γιο της και ανάρρωσε.
