Ο σύζυγός μου και εγώ έχουμε την ίδια ηλικία. Παντρευτήκαμε όταν ήμασταν 23 ετών. Νέοι και υγιείς, δουλέψαμε σκληρά, αντιμετωπίσαμε όλες τις δυσκολίες. Στην αρχή, ζούσαμε με τους γονείς μου στο χωριό, και στη συνέχεια χτίσαμε το δικό μας σπίτι και το επιπλώσαμε. Εκείνη την εποχή, ήμασταν ήδη 35 ετών. Οι γονείς μου και τα πεθερικά μου μας πίεζαν συνεχώς: «Πότε θα μας χαρίσετε εγγόνια; Πόσο καιρό μπορείτε να ζείτε μόνο για τον εαυτό σας; Ονειρευόμασταν να αποκτήσουμε κι εμείς παιδιά, αλλά τίποτα δεν συνέβη.
Οι γιατροί έλεγαν ότι δεν είχαμε κανένα πρόβλημα υγείας. Πήγαμε ακόμη και σε γιατρούς μάγους, αλλά όλα ήταν μάταια. Μόνο όταν γίναμε 39 ετών αποκτήσαμε την πολυαναμενόμενη κόρη μας Khrystyna. Την περιμέναμε τόσο καιρό που πρέπει να την είχαμε κακομάθει πάρα πολύ από την παιδική της ηλικία. Είχε πάντα όλα όσα ήθελε.
Παρόλο που ζούσαμε σε ένα χωριό και είχαμε ένα αγρόκτημα, η Khrystyna δεν βοήθησε ποτέ. Σπούδαζε καλά και μετά το σχολείο πήγαινε στο Τσερνίβτσι για να σπουδάσει. Τώρα είναι στο τρίτο έτος σπουδών της. Πρόσφατα γνώρισε έναν φίλο και σχεδιάζουν γάμο. «Ο σύζυγός μου και εγώ έχουμε λίγα χρήματα στην άκρη – ενάμισι χιλιάδες δολάρια. Για εμάς είναι ένα σημαντικό ποσό, αλλά για την Khrystyna φαίνεται άθλιο.
– Τι είναι αυτά τα χρήματα; Με αυτά δεν μπορείς να κάνεις ούτε καν έναν κανονικό γάμο! «Πρέπει επίσης να μας αγοράσετε ένα διαμέρισμα», αγανακτεί η κόρη μου. »Αλλά πού θα βρούμε τόσα χρήματα; Τι έκανες πριν γεννηθώ; Έπρεπε να είχες σκεφτεί για τη στέγαση εκ των προτέρων. Και αν δεν μπορείτε, πουλήστε το σπίτι σας.» – Κόρη μου, είμαστε ήδη συνταξιούχοι.
Ποιος θα μας προσλάβει τώρα;» – Δεν έπρεπε να με γεννήσεις τόσο αργά! Τώρα είσαι άχρηστη. Ντρέπομαι ακόμα και να βγω μαζί σου. Ήταν πολύ ενοχλητικό να ακούω την κόρη μου να το λέει αυτό. Πάντα κάναμε ό,τι μπορούσαμε γι’ αυτήν. Αλλά τι μπορούμε να κάνουμε αν δεν ανταποκριθούμε στις προσδοκίες της; Ίσως μπορούμε να βρούμε κάποια δουλειά για να της κάνουμε τον γάμο των ονείρων της; Μπορεί να μας γυρίσει την πλάτη εντελώς.
