Η αδελφή μου η Μυροσλάβα και εγώ δεν είχαμε ποτέ μια φυσιολογική σχέση. Και είχαμε διαφορετική μοίρα. Αν και ήμουν νεότερος, ήμουν ο πρώτος που παντρεύτηκε. Στην αρχή ζούσαμε με την πεθερά μου, και στη συνέχεια η ζωή άρχισε να βελτιώνεται και μετακομίσαμε σε ενοικιαζόμενο διαμέρισμα.
Ο Γιούρα και εγώ έχουμε τέσσερα παιδιά – τρεις κόρες και έναν γιο. Φυσικά, δεν ήταν εύκολο μερικές φορές: μερικές φορές έπρεπε να εξοικονομήσουμε κάθε δεκάρα μόνο και μόνο για να αγοράσουμε φρούτα ή μπογιές για τα παιδιά. Η αδελφή μου παντρεύτηκε σε αρκετά προχωρημένη ηλικία, όταν ήταν 38 ετών.
Ο σύζυγός της ήταν πλούσιος και εκείνη δούλευε, έβγαζε καλά λεφτά και τα ξόδευε όλα για τον εαυτό της. Αλλά όλα αυτά τα χρόνια, δεν αγόραζε ούτε σοκολάτες στα ανίψια της… Μετά το γάμο της, η Μυροσλάβα σταμάτησε να επικοινωνεί μαζί μας. Ζούσε σαν γάντι, και τα παιδιά μου κι εγώ πηγαίναμε μερικές φορές να δούμε το μεγάλο της σπίτι, αλλά πίσω από τον ψηλό φράχτη δεν υπήρχαν πολλά πράγματα να δούμε.
Μια μέρα της τηλεφώνησα και της ζήτησα να δανειστώ κάποια χρήματα για τα παιδιά – αλλά εκείνη αρνήθηκε. Ο σύζυγός μου συμπαθούσε πολύ τη Μυροσλάβα, γι’ αυτό και της υπέγραψε αμέσως ένα τεράστιο σπίτι, επειδή δεν είχαν παιδιά. Ο καιρός πέρασε, τα παιδιά μας μεγάλωσαν και ο σύζυγ
Καταφέραμε να αγοράσουμε ένα διαμέρισμα και στη συνέχεια ένα μικρό εξοχικό σπίτι. Αλλά για τη Myroslava, όλα πήγαν αντίστροφα. Όταν πέθανε ο σύζυγός της, όλη η κληρονομιά του, εκτός από το υποσχόμενο σπίτι, πήγε στα παιδιά από τον πρώτο του γάμο.
Και τώρα η αδελφή μου βρισκόταν σε μια θέση όπου ζούσε σε ένα μεγάλο σπίτι, αλλά δεν είχε αρκετά χρήματα ούτε για να πληρώσει τους λογαριασμούς κοινής ωφέλειας. Όταν ήρθε σε μένα και με παρακάλεσε να της δανείσω χρήματα, τη ρώτησα: “Πώς θα τα επιστρέψεις; Πρέπει να χτίσεις ένα σπίτι.
-Δεν μπορώ: η μνήμη του συζύγου μου. Η αδελφή μου θύμωσε μαζί μου επειδή αρνήθηκα το αίτημά της. Αλλά μήπως ξέχασε πώς με έστελνε μακριά τις μέρες που δεν είχαμε ούτε μια δεκάρα για ένα ψίχουλο ψωμί; Νομίζω ότι η αδελφή μου πήρε αυτό που της άξιζε. Αφήστε την να ξεφύγει μόνη της, όπως κάναμε κι εμείς στην εποχή μας.
