«Θυμάμαι ένα από τα γενέθλιά μου σαν το σημερινό, όταν κανείς απολύτως δεν μου τηλεφώνησε για να μου ευχηθεί. Ήμουν πολύ λυπημένη και ενώ κοιτούσα με λαχτάρα έξω από το παράθυρο, είδα ξαφνικά τον γιο μου, το χαμόγελο του οποίου δεν έφευγε από το πρόσωπό του. Χάρηκα τόσο πολύ που τον είδα! Ωστόσο, αντί να μου ευχηθεί για τα γενέθλιά μου σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, μου ζήτησε να δανειστώ χρήματα για ένα έκτακτο έξοδο που αποδείχθηκε ότι ήταν άλλο ένα καπρίτσιο του. Τελικά παραδέχτηκα ότι φαίνεται σε έναν νεαρό άνδρα ότι η αξία της ζωής μας μειώνεται μόνο στον αριθμό των μηδενικών στον τραπεζικό μας λογαριασμό. Αποφάσισα να πάρω δραστικά μέτρα και να εκδικηθώ την οικογένεια που είχε επωφεληθεί από την καλοσύνη μου όλα αυτά τα χρόνια…».
Η οικογένειά μου με αντιμετώπιζε σαν κουμπαρά
Για χρόνια η οικογένειά μου με αντιμετώπιζε σαν κουμπαρά. Ήμουν δίπλα τους κάθε φορά που κάποιος από τους συγγενείς μου χρειαζόταν να δανειστεί χρήματα. Αλλά όταν ερχόταν η ώρα της αποπληρωμής των χρεών, συνήθως γινόμουν αόρατη και έπρεπε να ζητήσω το δάνειο. Οι συγγενείς με επισκέπτονταν μόνο όταν αισθάνονταν ότι ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τα «προϊόντα» μου.
Τα Χριστούγεννα – είτε πρόκειται για Χριστούγεννα είτε για Πάσχα – αντί να αποτελούν αφορμή για χαρά, ήταν για μένα αιτία για δάκρυα. Ενώ τα παιδιά και τα εγγόνια μου γιόρταζαν στο κοινό τραπέζι, εγώ ήμουν μόνη μου σαν σκόνη και η καρδιά μου έσπαγε από απόγνωση. Το ίδιο συνέβη και σε πολλές άλλες περιπτώσεις.
Ακόμα θυμάμαι ένα από τα γενέθλιά μου, όταν κανείς απολύτως δεν τηλεφώνησε για να μου ευχηθεί. Ήμουν πολύ λυπημένη και ενώ κοιτούσα με λαχτάρα έξω από το παράθυρο, είδα ξαφνικά τον γιο μου, το χαμόγελο του οποίου δεν έφευγε από το πρόσωπό του. Χάρηκα τόσο πολύ που τον είδα! Ωστόσο, αντί να μου ευχηθεί για τα γενέθλιά μου σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, μου ζήτησε να δανειστώ χρήματα για ένα έκτακτο έξοδο που αποδείχθηκε ότι ήταν ένα ακόμη καπρίτσιο του.
Αποφάσισα να παίξω μαζί του
Τέλος, παραδέχτηκα ότι φαίνεται στους νέους ότι η αξία της ζωής μας εξαντλείται στον αριθμό των μηδενικών στον τραπεζικό μας λογαριασμό. Αποφάσισα να πάρω δραστικά μέτρα και να εκδικηθώ την οικογένεια που είχε επωφεληθεί από την καλοσύνη μου όλα αυτά τα χρόνια. Αποφάσισα ένα ριζοσπαστικό βήμα – παραδόθηκα να ζήσω σε ένα γηροκομείο. Ίσως για κάποιους αυτό να αποτελεί έκφραση απελπισίας, αλλά για μένα αυτή η απόφαση ήταν σωτηρία. Έχω επιτέλους την αίσθηση της ασφάλειας και της φροντίδας που δεν έλαβα ποτέ από την ίδια μου την οικογένεια.
Αλλά αυτό δεν είναι το τέλος της εκδίκησής μου! Έγραψα μια διαθήκη στην οποία δεν συμπεριέλαβα κανένα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Ήταν μια απόφαση που την είχα σκεφτεί καλά και την είχα πάρει με πλήρη συνείδηση. Τα χρήματά μου, τα οποία ήταν τόσο περιζήτητα για όλη την οικογένειά μου, θα διατεθούν τώρα σε σκοπούς που είναι πολύ σημαντικοί για μένα. Θα ήθελα να χρησιμοποιηθούν για κάτι καλό, γι’ αυτό και τα υπέγραψα σε φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Ελπίζω ότι η εμπειρία μου θα γίνει προειδοποίηση για άλλους ανθρώπους που επιτρέπουν να τους εκμεταλλεύονται. Και ίσως κάποιος βρει στην ιστορία μου το κουράγιο να αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο… Σταυρώνω τα δάχτυλά μου και σας ζητώ να κάνετε το ίδιο!
