Το άρθρο «Δεν θέλω να φροντίζω τα εγγόνια μου το Σαββατοκύριακο» αποδείχθηκε πολύ επίκαιρο, με τον κόσμο να εξακολουθεί να σχολιάζει και να εκφράζει τις απόψεις του. Αποδεικνύεται ότι δεν θέλουν όλοι βοήθεια το Σαββατοκύριακο και δεν θέλουν όλοι να προσέχουν τα εγγόνια τους. Η βοήθεια μπορεί να έρθει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Το παρακάτω άρθρο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, η ιστορία δεν είναι δική μου.
«Το παιδί μας έχει μία γιαγιά – τη μητέρα του συζύγου μου.
Είναι μια τυπική γιαγιά. Είναι θεατρική ηθοποιός, πρέπει να παίζει στο θέατρο. Πάντα τονίζει πόσο πολύ αγαπάει το εγγόνι της (έχουμε ένα παιδί), πάντα έτοιμη να βοηθήσει, πάντα λαχταράει, πάντα έτοιμη να έρθει… ως καλεσμένη.Το ότι βαριέται είναι προφανές. Έχει πάρει πρόωρη σύνταξη και δεν έχει τίποτα να κάνει.
Γι’ αυτό μας επισκέπτεται. Όχι, όχι για να «φροντίσει» τον εγγονό της, για να με βοηθήσει λίγο, αλλά για να μας επισκεφθεί. Εξάλλου, δεν μπορώ να πω όχι στη μοναδική μου γιαγιά, έτσι δεν είναι; Ειδικά από τη στιγμή που δεν κάνει τίποτα κακό. Έχει δικαίωμα να δει τον εγγονό της. Του φέρνει πάντα κάποια παιχνίδια, τον κρατάει στην αγκαλιά της, μερικές φορές τον βγάζει βόλτα στη γειτονιά με το καροτσάκι για μια ώρα (αυτή είναι η μόνη βοήθεια). Οι γείτονες πάντα την επαινούν, λένε ότι είναι μια υπέροχη γιαγιά, έρχεται πάντα να δει τον εγγονό και τον γιο της. Αλλά υπάρχει ένα «αλλά»…
Ωστόσο, δεν θα ήθελα τέτοιους «επισκέπτες» και τέτοια «βοήθεια» ούτε καν δωρεάν. Η πεθερά μου έρχεται κάθε Σαββατοκύριακο όταν ο σύζυγός μου είναι σπίτι (θέλει να είναι και ο γιος της σπίτι), όταν όλοι είναι μαζί. Μερικές φορές παίρνει μαζί της και τον πεθερό της, αλλά όχι πολύ συχνά, καθώς έχει τη δική του ζωή, μένουν μάλιστα σε διαφορετικά δωμάτια.
Φανταστείτε τώρα ότι εγώ, η κυρία του σπιτιού, με ένα παιδί που δεν είναι ακόμη ενός έτους, πρέπει κατά κάποιον τρόπο να δέχομαι επισκέπτες. Το μωρό βγάζει δόντια, ή έχει κοιλόπονο ή κάτι άλλο, έχω συνεχώς έλλειψη ύπνου. Αλλά πρέπει να «επιστρατεύσεις» τη βοήθεια της γιαγιάς γιατί θα έχει επισκέψεις. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να καθαρίζεις, να μαγειρεύεις και να διασκεδάζεις τους καλεσμένους. Τώρα αναθέτω την καθαριότητα στον σύζυγό μου. Ναι, δούλευε όλη την εβδομάδα, και τι έγινε;
Η πεθερά μου μπαίνει μέσα, κάθεται στην αγαπημένη της πολυθρόνα, παίζει με τον εγγονό της, ενώ εγώ στέκομαι στην κουζίνα, μαγειρεύω, παράλληλα της μιλάω, της φέρνω συνεχώς κάτι, την εξυπηρετώ, την αγκαλιάζω (το μωρό λερώθηκε οπότε πρέπει να του αλλάξω τα ρούχα κ.ο.κ.). Στρώνω το τραπέζι, σερβίρω το φαγητό. Η γιαγιά, αφού παίξει με το εγγόνι της, φεύγει σε λίγες ώρες με την αίσθηση ότι το καθήκον της έχει εκπληρωθεί και εγώ δεν έχω την ενέργεια.
Όταν βαρεθεί, φεύγει αμέσως. Μερικές φορές έχει συμβεί ακόμη και να φύγει μισή ώρα αργότερα. Γι’ αυτό καταλαβαίνω απόλυτα όταν οι γιαγιάδες παίρνουν τα εγγόνια τους για να μείνουν μαζί τους το Σαββατοκύριακο. Αυτό είναι που βοηθάει, όχι αυτό που συμβαίνει με μένα.Αλλά πώς μπορώ να πω όχι στη μοναδική μου γιαγιά; Με συμβούλευσαν να μην μαγειρεύω, να μην καθαρίζω. Ο σύζυγός μου λέει, δεν μπορούμε να φιλοξενούμε τη μαμά μια φορά την εβδομάδα; Αισθάνομαι σαν να είμαι μια τεμπέλα εγωίστρια 🙁 Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας».