Χρειάζομαι συμβουλές. Πώς πρέπει να συμπεριφερθώ στην πεθερά μου; Δεν έχει επισκεφθεί τις εγγονές της εδώ και οκτώ μήνες. Δεν τηλεφωνεί ούτε γράφει. Παρόλο που ζούμε στην ίδια πόλη. Ζούμε πολύ κοντά η μία στην άλλη. Προσωπικά, δεν έχω ανάγκη να έρθει.
Αλλά με πληγώνει πολύ αυτή η συμπεριφορά της απέναντι στα παιδιά μου. Γιατί η πεθερά αγνοεί; Είναι σαν να έχουν διαγραφεί από τη ζωή της, σαν να μην υπάρχουν γι’ αυτήν. Δεν μπήκε καν στον κόπο να έρθει να ευχηθεί στη μεσαία μου κόρη για τα γενέθλιά της.
Αντιθέτως, πέρασε όλο το καλοκαίρι χτίζοντας το εξοχικό της και ζώντας σε αυτό με τον μεγαλύτερο εγγονό της.Του αγόρασε ένα ποδήλατο έτσι απλά. Και δεν καταδέχτηκε καν να ευχηθεί στην κόρη μου για τα γενέθλιά της.
Όλα έβραζαν μέσα μου. Όταν τη σκεφτόμουν, τη φανταζόμουν να φτάνει απροειδοποίητα (πράγμα που της αρέσει να κάνει, παρεμπιπτόντως), να χτυπάει το κουδούνι και εγώ να της λέω: «επί οκτώ μήνες δεν προλάβαινες να μου πεις ότι θα έρθεις, ενώ τώρα έχουμε άλλα σχέδια και δεν περιμέναμε επισκέπτες:».
Ή χτυπάει το κουδούνι και της λέω: «Ποιος είσαι εσύ;». Έχουμε μόνο μία γιαγιά που βλέπει τις εγγονές της κάθε δεύτερη μέρα αυτούς τους οκτώ μήνες». Ω, πόσες ιδέες και σχέδια είχα. Αλλά κανείς δεν πίστευε πραγματικά ότι θα μπορούσα να τα πραγματοποιήσω.
Δεν το πίστευα ούτε εγώ η ίδια, αλλά η σκέψη ότι θα το έκανα με παρηγορούσε, με καθησύχαζε. Συνέχισα να το ονειρεύομαι, αλλά κανείς δεν με καλούσε.
Χθες, που είναι Κυριακή, στις εννέα το βράδυ. Κάποιος τηλεφωνεί. Εκείνη. Τι θέλει στις εννιά το βράδυ; Δεν απάντησα. Αποφάσισα ότι δεν ήθελε να της χαλάσω τη διάθεση.
Συνέβη κάτι; Αλλά τι θα μπορούσε να έχει συμβεί; Είδα ότι ο πρώην σύζυγος ήταν στο messenger πριν από πέντε λεπτά, οπότε όλα είναι μάλλον καλά μαζί του. Για ποιο λόγο θα μπορούσε να τηλεφωνήσει; Αν τηλεφώνησε στον εαυτό της, τότε όλα είναι καλά, είναι ζωντανή. Αυτό ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσα να σκεφτώ.
Αλλά μια ώρα αργότερα (και ήταν ήδη 10 το βράδυ) τηλεφωνεί ξανά. Είχε να τηλεφωνήσει οκτώ μήνες, και τώρα εξακολουθούσε να τηλεφωνεί. Αποφάσισα να απαντήσω. Κλαίγοντας, μου είπε ότι ο πατέρας του πρώην συζύγου μου είχε πεθάνει. Είναι μια τρομερή ιστορία, δεν θα την πω.Τον καλώ, δεν απαντά.
Εκφράζω τα συλλυπητήριά μου στέλνοντας ένα γραπτό μήνυμα. Δεν μου απαντάει. Καταλαβαίνω τι συνέβη και τι πρέπει να είδε, μάλλον δεν θέλει να μιλήσει σε κανέναν. Ανησυχώ γι’ αυτόν, πώς θα τα βγάλει πέρα εξαιτίας αυτού που είδε. Αλλά δεν πρόκειται γι’ αυτόν.
Δεν ενοχλώ τον πρώην σύζυγό μου. Απλά του έγραψα ότι μπορεί πάντα να υπολογίζει σε μένα αν χρειαστεί βοήθεια (παρόλο που με προσέβαλε πολύ πριν από δύο εβδομάδες και σταμάτησα να επικοινωνώ μαζί του).
Το βράδυ έστειλα μήνυμα στην πεθερά μου (μάλλον ήταν πολύ απασχολημένοι για να μιλήσουν κατά τη διάρκεια της ημέρας). Τη ρώτησα πώς τα πάνε, είχε διαπιστωθεί η αιτία θανάτου και πότε θα γινόταν η κηδεία. Ωστόσο, δεν απάντησε.
Είμαι πολύ προσβεβλημένος. Γιατί τηλεφώνησε τότε, μου το είπε και τώρα αγνοεί πάλι; Δεν μου είπαν καν πότε θα γίνει η κηδεία. Καταλαβαίνω ότι περνούν δύσκολα και δεν μπορώ να προσβληθώ γι’ αυτό.
Πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό. Πιθανότατα θα έρθει να δει την εγγονή της κάποια στιγμή. Κι αν είναι το Σαββατοκύριακο; Ή σε μια βδομάδα; Εξάλλου, δεν μπορώ να ξεχάσω τι συμβαίνει εδώ και οκτώ μήνες! Θέλω να πω ότι δεν θέλω να την αφήσω να μπει ξανά στη ζωή των κοριτσιών μου τόσο άμεσα. Καταλαβαίνω ότι περνάνε δύσκολα αυτή τη στιγμή και πάλι δεν μπορώ να προσβληθώ γι’ αυτό.
Αλλά αυτό με πληγώνει. Με στεναχωρεί για το καλό των παιδιών. Όταν ερχόταν μια φορά κάθε τρεις μήνες, μια φορά κάθε έξι μήνες, τα παιδιά έπαιζαν μαζί της, δεν της δυσανασχετούσαν. Αλλά θυμάμαι τα πάντα και με πληγώνει πολύ το γεγονός ότι φέρεται έτσι στα παιδιά.
Δεν ξέρω πώς να συμπεριφέρομαι απέναντί της. Για άλλη μια φορά είμαι ευγενικός μαζί της και δεν αλλάζει, συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο όπως και πριν.