Έτυχε ο μέλλων πατέρας του μελλοντικού μου παιδιού, όταν έμαθε για την κατάστασή μου, να θυμώσει πολύ. Ο Ντμίτρι με ικέτευε, με παρακαλούσε, λέγοντας ότι θα κατέστρεφα τη ζωή του, και στη συνέχεια άρχισε να με βρίζει.
Επαναλάμβανε συνεχώς ότι δεν είχα λάβει ποτέ ούτε μια δεκάρα από αυτόν και ότι δεν θα έπαιρνε ποτέ αυτό το παιδί. Έκλαιγα. Αλλά η μητέρα μου με στήριξε, είπε ότι ήταν εντάξει, ότι θα θάβαμε το παιδί μόνοι μας, χωρίς τη δική της ανάμειξη. Η μητέρα μου μου έδωσε εμπιστοσύνη στο μέλλον, μου έδωσε ελπίδα. Είχα να δω τον Ντμίτρι για περίπου ένα μήνα και μια μέρα συναντηθήκαμε σε ένα κατάστημα. Ήταν με τους γονείς του.
Δεν ξέρω αν γνώριζαν για το μωρό, αλλά το γεγονός είναι ότι όταν με συνάντησαν δεν έκρυβαν την αντιπάθειά τους για μένα, παρόλο που μόλις πριν από έξι μήνες, όταν συναντηθήκαμε, ήταν πάντα χαρούμενοι που με έβλεπαν. Χαιρέτησα τον Ντμίτρι και τους γονείς του και εκείνοι έκαναν ότι δεν με γνώριζαν και απομακρύνθηκαν. Άρχισα πάλι να κλαίω, ντρεπόμουν πολύ.
Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς μπορούσε να συμβεί αυτό. Εξάλλου, η γέννηση ενός παιδιού είναι ένα θαύμα. Κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν παιδιά και πρέπει να καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια για να το διορθώσουν αυτό. Αλλά εδώ ο Θεός μου έστειλε ένα παιδί, και αυτός, ο πατέρας του παιδιού, δεν ήθελε καν να ακούσει γι’ αυτό. Έκλαιγα όλη την ώρα. Ήταν δύσκολο, αλλά συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να είμαι δυνατή και να σκέφτομαι όχι μόνο τον εαυτό μου, αλλά και τον μικρό άνθρωπο.
Ένα ωραίο πρωινό πήγα στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Ήταν ένας έλεγχος ρουτίνας. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο, άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς και έπρεπε να καλέσω ταξί.Στο δρόμο για το σπίτι μίλησα με τον οδηγό και μοιράστηκα τα συναισθήματά μου. Με άκουσε προσεκτικά και στη συνέχεια είπε ότι αυτό δεν ήταν σωστό και ότι θα έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη όπως και εγώ.
Όταν φτάσαμε στο σπίτι μου, ο Andriy, όπως ήταν το όνομα του οδηγού ταξί, ζήτησε τον αριθμό του τηλεφώνου μου. Χωρίς να το σκεφτώ, έγραψα τον αριθμό και έφυγα.
Την επόμενη μέρα, ο Andriy μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε να πάμε μια βόλτα- συμφώνησα. Αρχίσαμε να μιλάμε. Δεν υπήρχε τίποτα μεταξύ μας, απλά μιλούσαμε σαν παλιοί φίλοι. Ο Andriy έγινε ο καλύτερός μου φίλος, με στήριξε και μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω. Αυτό ήταν πριν γεννηθεί το μωρό. Όπως αναμενόταν, γέννησα έναν γιο στην ημερομηνία που έπρεπε- τον ονόμασα Αντρέι. Ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη εκείνη τη στιγμή.
Ευτυχισμένη γιατί μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε τίποτα πιο όμορφο από ένα μωρό στην αγκαλιά μου. Ο Ανδρέας μπήκε μέσα, ήταν ο πρώτος που πήρε το μωρό στην αγκαλιά του και είδα ένα δάκρυ να τρέχει στο μάγουλό του. Πιστέψτε με, μπορείτε να δώσετε πολλά για αυτές τις στιγμές στη ζωή. Μετά έπεσε στα γόνατα και μου έκανε πρόταση γάμου. Είπε ότι ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί μου και ότι με αποδεχόταν ως σύζυγό του. Όταν το άκουσα αυτό, ξέσπασα αμέσως σε δάκρυα. Δεν ξέρω καν τι μου συνέβη, αλλά απλά έκλαιγα, έκλαιγα από ευτυχία. Φυσικά, ήμουν γυμνή. Πέρασαν πέντε χρόνια. Αποκτήσαμε άλλο ένα κορίτσι και είμαστε η πιο ευτυχισμένη οικογένεια στον κόσμο.
