Πάντα ονειρευόμουν να έχω έναν πατέρα και σύζυγο σαν τον Βαντίμ. Και θεωρήστε ότι διάλεξα έναν «χρυσό θάμνο» όταν έγινε σύζυγός μου πριν από 10 χρόνια και στη συνέχεια πατέρας των δύο υπέροχων παιδιών μας. Σπάνια διαφωνούμε και επιλύουμε τα πάντα με αγάπη και σεβασμό ο ένας για τον άλλον, οπότε δεν μπορούσα να καταλάβω αυτό το τηλεφώνημα… Τους τελευταίους μήνες, έχω παρατηρήσει ότι ο σύζυγός μου έχει γίνει πιο σκεπτόμενος και αναστατωμένος,
Τα εξηγούσε όλα με προβλήματα στη δουλειά του (είναι δικηγόρος σε μια πολύ γνωστή εταιρεία), αλλά έβλεπα ότι δεν μου έλεγε την αλήθεια και σε μια από τις προσωπικές μας στιγμές τον ρώτησα ευθέως: «Τι σου συμβαίνει; Δεν είσαι ο εαυτός σου τον τελευταίο καιρό!». Μου μίλησε λεπτομερώς για τα προβλήματα στη δουλειά και για το τι τον στεναχωρούσε, και είχα ήδη αποφασίσει ότι κορόιδευα τον εαυτό μου και ότι το πρόβλημα ήταν μόνο στη δουλειά.
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο σύζυγός μου είχε συνεχώς προβλήματα στη δουλειά και άρχισα να υποψιάζομαι ότι πάλι έκρυβε κάποια προβλήματα. Έτσι, κάθισα ξανά μαζί του και αποφάσισα να του κάνω την ίδια ερώτηση που του είχα κάνει πριν από μερικούς μήνες. Αλλά πριν προλάβω να το κάνω, χτύπησε το τηλέφωνο. Ο αριθμός ήταν απόρρητος, οπότε σήκωσα το ακουστικό με δυσπιστία. Η γυναίκα στην άλλη πλευρά του τηλεφώνου μου είπε γρήγορα ότι ο σύζυγός μου είχε μια δεύτερη οικογένεια, στην οποία συμπεριλαμβανόταν και ένας άλλος γιος. Ακολούθησε πραγματικό χάος στο μυαλό μου.
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο Βαντίμ μου θα μπορούσε να είναι ικανός για κάτι τέτοιο. Επέστρεψα στο δωμάτιό του, αλλά με εντελώς διαφορετική διάθεση και ερωτήσεις. «Αγάπη μου, πες μου ειλικρινά, γνωρίζεις το αγόρι Κόλια; Με κοίταξε στα μάτια για πολλή ώρα, μετά έσκυψε το κεφάλι και άρχισε να μου λέει: «Πριν από τέσσερα χρόνια ένας νεαρός φοιτητής ήρθε σε μένα για πρακτική άσκηση.
Ήμουν πεπεισμένος ότι θα είχαμε πάντα μια καθαρά επαγγελματική σχέση,αλλά ήταν πάντα εκεί, πάντα στο πλευρό μου. Τα αποκαλυπτικά της ρούχα, τα βρώμικα υπονοούμενά της. Θα μπορούσες να πεις ότι της έδωσα αυτό που ήθελε τόσο πολύ και ηρέμησε. Δεν μιλήσαμε μετά από αυτό, και λίγους μήνες αργότερα μου έφερε ένα τεστ εγκυμοσύνης με δύο ταινίες. Προσπάθησε να με κάνει να σε χωρίσω, και όταν κατάλαβε ότι δεν επρόκειτο να πετύχει, έδωσε το αγόρι σε ένα ορφανοτροφείο. Έτσι, τώρα επισκέπτομαι τακτικά τον Κόλια,
του αγοράζω ό,τι χρειάζεται, του δίνω την ελάχιστη γονική αγάπη που είμαι ικανή να του δώσω για να αναπληρώσω τις μεγάλες μου ενοχές απέναντί του».
Σιώπησα για λίγα λεπτά, έκλαψα πολύ και μετά μίλησα, υπερβαίνοντας τον εαυτό μου και για το καλό της οικογένειάς μου: «Αυτός είναι ο γιος σου, κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις!». Λίγο αργότερα, πήγα να συναντήσω έναν φίλο μου από το σχολείο. Η Όλια δεν γνώριζε την κατάσταση της οικογένειάς μου, οπότε είπε χωρίς δισταγμό: «Είδες εκείνο το αγόρι που με οδήγησε στην πύλη; Ήταν τόσο όμορφος και καλομαθημένος!
Και ήταν ορφανός και οι γονείς του είναι ακόμα ζωντανοί! Η μητέρα δεν εμφανίζεται καν, αν και λένε ότι έχει πολλά χρήματα, και ο πατέρας προσπαθεί να επανορθώσει για τον γιο του, που γεννήθηκε από την ερωμένη του, βοηθώντας τον όσο μπορεί και επισκεπτόμενος τον!» Στεκόμασταν όχι μακριά από τον φράχτη που μου υπέδειξε η φίλη μου και είδα εκείνο ακριβώς το αγόρι.
Το αντίγραφο του συζύγου μου είχε αντιγραφεί. Αλλά δεν κουνήθηκε ούτε ένας μυς στο πρόσωπό μου, οπότε συνεχίσαμε να περπατάμε σαν να μην είχε συμβεί ποτέ η συζήτηση. Την επόμενη μέρα ο σύζυγός μου είπε ότι θα πήγαινε να δει τον γιο του και ζήτησα να πάω μαζί του. Το αγόρι έτρεξε αμέσως προς το μέρος του και άρχισε να τον αγκαλιάζει, οπότε κάθισα, άπλωσα το χέρι μου και είπα: «Γεια σου, είμαι η μαμά σου και θέλω να σε πάω σπίτι!».
Το αγόρι κοίταξε προσεκτικά τον πατέρα του, ο οποίος χαμογέλασε και έγνεψε, και μετά πέταξε προς το μέρος μου με μια αγκαλιά: «Μαμά, αλήθεια; Το ήξερα ότι θα με έβρισκες και όλοι εδώ μου λένε ψέματα,
Ότι με εγκατέλειψαν! Μου έλειψες τόσο πολύ! Σε αγαπώ τόσο πολύ!»
Αγκαλιάζοντας την Κόλα ένιωσα κάτι αγαπημένο, σαν να είχα πραγματικά συναντήσει τον χαμένο μου γιο, και τότε ήξερα ότι δεν θα μετανιώσω ποτέ για αυτή την επιλογή! Τα παιδιά μας ήταν χαρούμενα που είχαν έναν μικρό αδελφό και άρχισαν να του μαθαίνουν τα πάντα (ακόμη και πώς να απατούν τον μπαμπά τους). Τώρα τα μεγαλύτερα παιδιά έχουν τις δικές τους οικογένειες και μόνο ο Κόλια, ο οποίος τελειώνει τις σπουδές του στο κολέγιο, είναι ακόμα εδώ. Ποτέ δεν θα φανταζόμουν ότι το παιδί της ερωμένης του συζύγου μου θα μπορούσε να γίνει το στήριγμά μου και ένας από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους! Δεν υπήρξε ούτε ένα δευτερόλεπτο που να μετάνιωσα που υιοθέτησα αυτό το αγόρι, παρόλο που περάσαμε πολλά!
