– «Σεργκέι, έκανες τη μέρα μου στη δουλειά απαίσια!» Η Ζόγια γύρισε σπίτι αγανακτισμένη και άρχισε να βγάζει το παλτό της. – «Τι συνέβη, Ζόγια; Τι συμβαίνει;» ρώτησε ο σύζυγός της με ανησυχία. Η Ζόγια πήγε γρήγορα στην κουζίνα, κάθισε στο τραπέζι και έβαλε τα χέρια της στο μέτωπό της. – «Είμαι τόσο θυμωμένη, και είναι χειρότερο όταν κρυώνω», είπε η Ζόγια ήσυχα, χωρίς να σηκώσει το βλέμμα της. Ο Σεργκέι έστρωσε αμέσως το τραπέζι και έβαλε σε ένα πιάτο τις τηγανητές πατάτες που είχε φτιάξει ειδικά για τη Ζόγια.
– «Λοιπόν, τι σου συνέβη και τι φταίω εγώ;», άρχισε ο άντρας με προσοχή. – «Είναι όλα δική σου γλώσσα, Σεργκέι. Θυμάσαι τι μου είπες σήμερα το πρωί;» -Σου ευχήθηκα καλή μέρα, ως συνήθως. -Τι είπες πριν από αυτό; -Ότι θα είχε ήλιο, αλλά μετά άρχισε να βρέχει. Οπότε δεν έφταιγα εγώ, είπαν στην τηλεόραση ότι θα ήταν αίθριος. Σε έπιασε η νεροποντή; Όχι, κατάφερα να τρέξω.
Αλλά δεν έφταιγε ο καιρός, σκέψου το. -Δεν φάνηκε να σου είπα κάτι κακό.«Πες μου τι συμβαίνει… Το αφεντικό μου με κάλεσε σήμερα. Είπε ότι πρέπει να προαχθώ σε υψηλότερη θέση και με όρισε επικεφαλής του τμήματος. Και μου είπες σήμερα το πρωί ότι αξίζω περισσότερα στη δουλειά. – «Αυτό είναι υπέροχο, Ζόγια, πήρες προαγωγή!» – «Όχι, Σεργκέι, δεν είναι υπέροχο. Σιχαίνομαι να διοικώ ανθρώπους. Πώς θα το αντιμετωπίσω αυτό; Και μετά θα έχω κι άλλη δουλειά, και ποιος θα ταΐσει τα παιδιά;» -Σε περίπτωση που δεν το πρόσεξες, έψησα τις πατάτες που πολτοποιείς τώρα.
Έτσι θα ταΐσω τα παιδιά μας και θα τους μάθω να μαγειρεύουν. Δεν είναι πια μικρά, άλλωστε. Θα περνάς περισσότερο χρόνο στη δουλειά, αλλά θα κάνεις μια δουλειά που αγαπάς και απολαμβάνεις. Όσο για το γεγονός ότι δεν σας αρέσει να διευθύνετε ανθρώπους, δεν θα τους λέτε τι να κάνουν, θα τους δίνετε συστάσεις και θα το κάνουν μόνοι τους. Όλοι σας αγαπούν στη δουλειά, δεν θα υπάρξουν προβλήματα. – «Ω, Sergiy, σε ευχαριστώ για την υποστήριξή σου, αισθάνομαι καλύτερα τώρα.
